dallarına tüneyip
körpe yapraklarına kıydığım ağaçların
yarasından sızan bulutlara yaslandım bu sabah.
yıkık ve kurak bir çocuk parkı sanki ruhum
kimseler yok kimseler
ses yok
s e s y o k
bir tek kendi sesim var:
sapsarı kesilmiş bir salıncağa çarparak zihnimde yankılanan sesim.
kuşlara ihbar ediyorum yenilgilerimi histerik çıplaklığımla
yorgun ağaçlar altında çok sular buruştu
taşa sığdı sessizliğim
taşa sığındı ürkekliğim
budanmış şarkılar huzurunda
reşit olmayan dokunaklı bir dua ile
bahçene dikiyorum zencefil kokan ellerimi tanrım;
tanırsın
bağışlarsın
ışık olursun.
kuyunun kalbinde
suyun ve sesin ilahisi
raks etmekte solgun ruhumda.
rakıyla aşka tutuşan suyun hürmetine
saçlarına Furuğ takan tüm kadınları
şiirime bağışlıyorum.