bugün son günüm dünyada

ilk olduğu gibi, sıradan bir gün.

ve her şey aynı, insanlar soğuk.. ve zorunda

hep nefret ettim bir zorunluluk olmaktan

o yüzden bugün son günüm dünyada

yok olacağım, kimsede var olamadım zaten,

ama vardım bir yerlerde.

bugün yalvardım son olması için,

hayattaki amacımı sorguladım, kendimi bulmak..

sahi var mı böyle bir şey, yoksa hayatta kalmak için mi uydurdum?

bulamıyorum beni, ve ararken kayboluyor her bir parçam.

acımasız dünyanın susmayan hisleri beni bana ulaştırmıyor.

kendimi bulamadan ölebilirim o yüzden, artık önemi yok

hayali bir amacı arzulamayacağım daha fazla.

bugün son günüm dünyada,

çünkü ölsem de yaşasam da bulacağım bir ben yok,

bulsam da seveceğim..

bugün yalvardım son olması için

ve hüzün döküldü gözlerimden

insanlar, hayatlar döküldü.

bir ben dökülemedim,

çünkü ben var olmayı bile kabullenemedim.

anne karnında ölüm korkusunu anlamaya çalışan bir beden gibi

ölüme inanmak istedim, güvenmek, sığınmak istedim.

doğmak mı daha korkutucuydu ölmek mi.. asla bilemeyeceğim.

bugün son günüm dünyada

ve son olursa bugün, pişman mı olacağım ölmekten?