yastık altına
altından periler sakladım
saksılar sulardım
içi çocuk merakım dolu
sıkmaktan dişlerim çatladı
sonunda geldi kış
sonunda gittin
//Kasımın onuydu zannedersem
baharın büyüsündeydim
büyükbabamın anlattığı masal
dolaşırken etrafta
sana çarptı -uyuyordun-
venüsün ilk uydusu adını aldı
-bence Afrodit-
ve aklımı
KİMSİN SEN
camiden okunan ezan
kiliseden vurulan çan
gözlerimizin denk gelişi
tutuldu birbirine bir kaç saniye
ani bir hareketle kalktın
korktum
bir kelebek çıktı ağzından
bir bebek belirdi kucağımda
ve siluetin ve bebek ve kelebek
kayboldu
masal bitti
Şubatın yirmisi şimdi
hâlâ bilmiyorum KİMSİN?
saksı susuz kaldı
çocuk merakım öldü
saklı periler kanatlandılar
bana yeni dişler
getirdiler inciden
siluetin
zihnimden silindi
varlığınla beraber
-karlar örttü üstünü-
çünkü bana sık sık
kış gelir