Koskoca Kızıldeniz’i lönk diye yarıp geçtiğinde bile Musa’ya bazıları “Sen bize şööle güzel bi’ put yap ya da Allah’ı bize açıkça göster yoksa inanmayız!” dediğinde Musa dönüp de “Ulan ne toksik adamlarsınız!” dememiş mesela.
Atatürk, kongre kongre gezip halkı mücadeleye teşvik ederken “Girelim işte gavurların manda ve himayesine yea, savaşsak yencez mi sanki!” deyip bi’ de bunun için toplanıp cemiyet kuranlara “Yav yeter ulan, amma da negatif bastınız be!” dememiş.
Peygamber, onun sırtına işkembe koyarak eğlenip alay edenler için “Beni zorbaladılar, küstüm onlarla konuşmam artık!” dememiş.
Hiçbiri iyiliğe, doğruluğa inanmaktan, başkası için çabalamaktan vazgeçmemiş.
Ne sabır ama!
Modern dünyada trend tam tersi.
“O toksik uzak dur, bu narsist yaklaşma, öteki zorba bulaşma!”
Yok anam, olmuyor işte.
Gönül ister ki “onli pozitif vaybs” pankartıyla Hello Kitty gibi pembik pembik yaşayalım ama bu, hayatın realitesine uymuyor.
Hayat, senin istediğin karakterlerden oluşturduğun bir bilgisayar oyunu değil. Ne uyuz olduğun karakterleri tek tuşla yok edip kurtulabiliyorsun ne de “oyun benim oynamıyom” diye küsüp tası tarağı toplayıp gitme şansın var.
İyilikle kötülük DNA sarmalı gibi sarmaş dolaş işlenmiş insanın ruhuna. Bazılarında malzemenin bi’ kısmı fazla kaçmış. Sen aman ondan uzak durayım, buna bulaşmayım diye kaçarken bir bakmışsın, gün sonunda kucağına hooop nur topu gibi bir yalnızlık atıvermiş hayat. Buyur burdan yak.
Yaşamın doğal dengesine direndikçe patinaj yapıp duruyorsun. Etrafındaki herkes şarjı %2 kalmış telefon gibi.
Başkaları için yaratılmadın, eyvallah. Ama iyiliği yaymak için varsın bu dünyada. Öteki türlüsü ekosistemi boşa meşgul etmek. İster seve seve uğraş başkalarıyla ister, neyse.
Burnunu havaya dikip de o kibirli yalnızlığından başkasını görmediğin yerde, kâğıt toplamaya giden bir anne eve döndüğünde beş yavrusunun cesedini buluyor. Konu para değil evet, konu yalnızlık. Bu yüzden her gün birileri intihar ediyor.
“Kimin Yalnızlığı Kimin Yalnızlığını Dövecek Şov”a dönüyor hayat.
Ay toksiklerden kaçacağım, aman narsistlere bulaşmayacağım, diye habire kendi götünü kollamakla kafayı bozuyor insan.
En übermenş hâlinle burnunu havaya dikerek geçtiğin yerlerde üstüne bastığın birilerinin yalnızlığıdır belki,
Görmediğin
Kendi yalnızlığındır belki de.