Gün ışıyınca arama beni, yokum
Gölgem kalır sade yürüme mesafesi
Herkes gibi yaşarım gün ışığında
Allı morlu elbiseler giyerim gölgesi renksiz
Yetişmeye çalışırım çocuğun hevesine
Güneşe bırakırım affetmeleri
Eşikteki tüm gölgeler uğurlarken
Neşeli yalnızlara katılırım
Unutulmuş mühürlü karanlıklara destur!
Geçerim aralıklı kapılardan sessizce
Kayıtlara işlenmemiş ölü hevesim
Adımı mermeri parlayan mezar taşlarında arama
Bedenim neden nemli toprağa uzanıyor hâlâ
Mühürlenmiş tutkuların koynunda
Yılgın bir eşikte ayak seslerim
Açık kapılardan bana ne
Gölgeler kilitli olanlardan geçer
Kapıların ardında bekleyen kim!
Gündüz gece
Bilmiyorum ne hâldeyim
Allı morlu elbisemle
Günahın eşiğine varıyorum
Sancılanıyor gıcırdayarak
Sen kapıyı çaldım say.