bugün perşembe
adını eğiriyorum
bilmem kaçıncı kez
sonra gittikçe birer
eyleme dönüşen harfler
saflığını vuruyor çocukluğumun
oynayamadığım oyunlar beliriyor
loş sokak lambasında
kara ceketli adımlarla
yağmur iniyor korkusuz
ismin, ben ve gölgeler
yutkunuyoruz
kırgınlığım kendime
gün düşerken üstüme
kocaman kanatlarıyla süzülüyor
ellerime kovuklar vadeden
kutsal ömür umarsız
biliyorum mutlaka bir gün
büyür bütün çocuklar
vazgeçmek anaforunda
yaralanarak belki
yaralayarak kendini