Kırmızı bir ay battı
Lacivert şehrin üzerinde
Ben yoksuldum, yoksundum
Acımadım kimseye
Sen, orda duran, ceketli!
Bu durakta bekleme
Ne kimse geçer burdan
Ne de tek heceli bir kelime
Ben yoksundum, yoksuldum
Lacivert bir şehirde
Ondan olsa gerek
Acımadım kimseye
Bir Roman Kahramanı
Kıpırdıyor kökleri ince yeşil otların
kumlar içinde.
oysa nasıl severdi yaşamayı
sabah uyandığında
o aydınlık duvara bakmayı
geceden açık kalmış perde
başucunda su bardakları
okuduğu kitap yastığının üstünde
Uzun, beyaz köklerini görüyor şimdi
cılız bıtkilerin
topraktan bir göğün altında.
kolunun, bacağının çözülüp dağılmasına bile alıştı sayılır
ama hâlâ bir türlü bitiremediği o aşk romanının
sonunu merak ediyor.