“Ey düşünden ayrılan katıksız his
Son kerteye vardın mı?”
Dağınık ve ayarsız zamanların gölgesi olan şiir, çoğu kez melankolinin ortasında açılan obruklar gibidir.
Her şair, vates, yalvaç ya da ozan, sözcükleri farklı imge yapısıyla bambaşka zamanlarda mühürler.
Ancak hermeneutik sinedeki şiir sonsuzluk hissi uyandırır.
Şair monist bir düşünde olsa da ruh bu yolculukta bir veya birden fazla parçabuçuklara bölünebilir.
İşte bu yüzden us ile bilinç dışı çarpışmaya mahkûmdur.