binlerce dönüm umut sarardı
gece gündüz güzellikler ekeni
bir asık surat yakardı gülen ormanı
artık su olmalısın çaçaron çeroki
tüm oklarını ruhuna saplardı
aralıksız kendisiyle savaşan fedai
isyan eden kalp temizlerdi kirli kanı
artık can taşımalısın çaçaron çeroki
nefesini tuttuğunda dirildiğini sanırdı
kimsesiz hisler mezarlığının bekçisi
uzak bakışlarıyla çimdiklerdi yakını
artık özüne acımalısın çaçaron çeroki
kapıları yıktığında cihana açılırdı
dizeleri fetheden manzaranın efendisi
devrik cümlelerin koçbaşı kırıldı
artık ülkeni kurmalısın çaçaron çeroki