Çerçeve

İnsanoğlu kendini,
Küçücük ahşap bir çerçeveye sığdırdı,
Acısı kederi hüznü neşesi
Ve 21 gramlık ruhuyla.
Hisleri hep yarım yarımdı,
Ne neşesi kahkahalı, ne hüznü derin.

Sonra kalın paslı bir çivi çaktı duvara,
Astı ipinden kendini.
Çatlak duvardaki yamuk çerçeveden
Dünyaya baktı insan.
Bir baba ağladı ölen yavrusuna,
“Erkekler ağlamaz!” dedi o buyurgan ses;
Gözyaşı yok olup gitti.
Bir kadın isyan etti çarpık düzene,
“Elinin hamuruyla karışma!” dedi parmağını sallayan;
Cesaret kayboldu bitti.
Bir çocuk bulutlara dokunmak istedi,
Uçurtmasının ipini kesti bir hain;
Özgürlük hayal olup yitti.

İnsan,
Kendi kendine yarattığı o daracık çerçevede,
Prangalı elleri,
At gözlükleri
Ve suskun diliyle,
Hayatı hiç yaşamadan
Ölümünü bekledi…