Özür dilerim! Nereden tutunacağımı bulamadım. Söze nasıl başlayacağımı, nasıl ifade edersem daha doğru olacağını bilemedim. Sanki ne söylesem ne yazsam ifade etmekte zorlanıyorum ya da yanlış ifade ediyorum. Çok düşünerek mi yazmalıyım yoksa hiç düşünmeden mi? Kendimi hangi yollardan anlatırsam daha doğru anlaşırım diye ince ayrıntılara giriyorum. Gerek var mı o da meçhul! Güne gözlerimi …
İnsanoğlu kendini, Küçücük ahşap bir çerçeveye sığdırdı, Acısı kederi hüznü neşesi Ve 21 gramlık ruhuyla. Hisleri hep yarım yarımdı, Ne neşesi kahkahalı, ne hüznü derin. Sonra kalın paslı bir çivi çaktı duvara, Astı ipinden kendini. Çatlak duvardaki yamuk çerçeveden Dünyaya baktı insan. Bir baba ağladı ölen yavrusuna, “Erkekler ağlamaz!” dedi o buyurgan ses; Gözyaşı yok …
Hanife Rahmetli annem, benim doğumumda zorlandığını anlatırdı. O kadar çok kanamam oldu ki yüklükteki yorganlara bile kan sıçradı. Peşine de eklerdi, Ebe Naciye bile şaştı kaldı diye. O zamanlar ebelik yapan kadınlara bir bilgelik, bir ermişlik, bir yücelik atfedilirmiş. Hayatın en kutsal anlarından biri olan doğuma şahitlik ettiklerinden mi yoksa hiç tıp eğitimi almadan kadınları …
