“Sesini duyuramadığın her an ruhunda bir yara daha beliriyor. Duyabiliyorum içindeki çığlıkları!” Odanın içinde hem uzaktan hem de yakından gelen bir ses vardı. Haykırdığı bu cümlenin ardından odanın duvarlarına anlamlandıramadığım bir sessizlik çöktü. Aldığım nefesi dışarı savururken çıkardığım o küçük sesi saymazsak burada birinin yaşadığını fark etmeleri çok zordu. Üstelik benim gibi birinin var olduğunu …
Kapanmış sanat mezarlığı içim, dergiler, yayınevleri, kitapçılar, galeriler, sinema salonları, tiyatro sahneleri… Alttan vuruyor, yıkılıyor gösteri merkezleri. Gürültüyle başlayan her şey, mutlak sessizliğe gömülüyor sonunda. Ne kalıyor geriye, estetik olandan hayatta? Adım atarken uçuruma, ufukta batan güneşin kızılboyası gözlerimde ve rüzgârın uğultusu kalıyor en son kulaklarımda.
I. Her bir fırça darbesinde boya kabul etmeyen, Alçısı dökülmüş bir hapishane odasının tutsağı değilim ben. Kırık çekmecelerin, Ampulü dökülmüş bir abajurun, Rayı fırlamış yatakların, Talaş tozu kokan eskimiş trabzanların tamiratı benim işim değil. II. Günün temposundan uzak, Monoton hayat yaşamak isteyen kimsenin, Defalarca kez durdurmuş olduğu bir çalar saat değilim ben. Bir atlı karıncanın …
