Geçenlerde bir gün kısa bir yolculuk yapmak için bindiğim trende bir beyefendinin yanına oturdum. (Hikâye asla o beyefendiyle ilgili değil.) Kulaklıklarım takılı vaziyette yolculuğum başlarken kendisine gözümün kenarıyla baktım. Telefonunda müzik seçimi yaptığını ve onun da kulaklıklarının takılı olduğunu fark ettim . Başımı trenin beyaz, sakız lekeleriyle dolu olan yerine çevirdim. Kendisinin yüzüne hiç bakmadım …
Delirmek üzereyim. Beynini susturamamak nasıl bir lanet? Kendi kendimi lanetlemiş olabilir miyim? Başlarda hayal kurmanın ayrıntısında boğulurdum, bunlar gayet tabii şeylerdi, saatlerce duvara bakıp hayaller kurabilirdim. Bazı insanlar bunu yapamıyormuş, yani durup öylece hayaller kuramazmış. Ben kurardım, bir keresinde tahminime göre yedi saat hayal kurmuşum duvara bakarak. Bu hayaller beni yaşamaya heveslendirirdi. O kadar iyi …
Hayat inişler ve çıkışlarla doludur. Ben hayatımda hatırladığım kesitlerde hep dik yokuşlar çıktım. Biraz nefes alıp sonra devam ettim tırmanmaya. Aşkı hatırlarken de… Haftanın altı günü, aynı güzergahı kullanmak zorunda olduğum altı günlük rutinimdi. Evden çıkar bisikletime binerdim. Kulaklığımı takar güzel bir “playlist”le başlardım yola koyulmaya. Yolda beni her sabah, okula gitmek için hızla yürüyen …
