Homo sapiens değil, Homo cursus: insan, koşan canlı. Koşan, ama soluklanmayan. Peki, kıvranıp durduğumuz bu koşu bandı üzerinde ölüm, ne gibi bir yere sahip? Ölümün anlamı eskiden olduğundan ne kadar uzakta ve biz ölüme ne kadar yakın duruyoruz? Yahut soruyu değiştirip başka bir şekilde soralım: Ölüm, ne şekilde işimize yarayabilir? İvan İlyiç güzel, sağlıklı günlerinde …
Önemi Yok, Siktir Et Şehir kendinden geçer biz âlemle sevişirsek El altından eğlenelim gizlice/martılara ne oluyorsa Sonra kalkar kravatları yakarız ve maaş bordrolarını Kâğıtlar ve gemiler nedendir hepten çıkmaz aklımızdan Ardımızda bırakır günleri ahmaklara saydırırız Örtbas/ölüleri temizler yağmur gibi yağan günler Yağmur gibi yağan günlerde eksiliriz en çok hem Dışa döneriz dışlanmış kelimelerle tüm Cürmün …
Sustalı bir sessizlik açıp koz dövüştürüyoruz Koynumuzu kemiren bir tabur gerillayla Esen güneş yara almadık yer bırakmıyor tenimizde Bir hülyaya haddinden fazla uy(u)muşuz belli ki/diyorum (ve artırıyorum)y Herkes tatlım münasip bir zamanda Çıldırsın diyorum herkes münasip bir zamanda Yoksa ne mi olur gün ölür güzelim gecenin çatlar hıncı Ve bu sancı/yani bizi haberlere hapseden ve …
Gece vakti düşsüz bir adamdır Hayal kuraklıklarıyla yaşayan Yaşatan, içinde ölen bir kuşun son cıvıltısıdır Sokak lambalarının mâni olduğu akşam Öğlen gölünde serin son bir çırpıntıdır Rüzgâr çıkıp süvarileri dört nala koşturduğunda Her şey deliksiz ve berraktır/ her şey: Yani bütün kurbanları Alexander’ın Süleyman’ın tüm kadınları Ve kanlı altar ve Porz Goret Her şey silme …
ÖNCESİ ÖLÜM ÖLMEK ÜZERE VE POST MORTEM “İnsan. Doğar Yaşar Ölür Toplasan hepi topu her şey Üç kısa gündür Hepsi ayn’anda olur biter Rahme…
