Hayata kök salabilmek için yeni canlar dünyaya getiriyoruz. Biz o canın sorumluluğu ile uğraşırken dünya bir bireye daha ‘’Merhaba,’’ diyor bu sırada. Yeni bir nefes, yeni bir soluk ve yepyeni bir hayat serüveni başlıyor artık. Doğum da ölüm gibi takdi-i ilâhî. Kader döngüsünün içinde, mücadele ederek tabiri caizse “sıfırdan bir yaşam” ile hayata gözlerimizi açıyoruz …
Ruhlar vardı, hür olmak isteyen; maskeler vardı, bu ruhların özlerini gizleyen. Benlikler vardı, çırpındıkları yerden kurtarılmayı bekleyen. İnsanlar vardı; cesaret, onlar için biçilmiş kaftandı. Cesur oldukları için, kan damarlarında çağlardı âdeta. Yazımın başlığını, “nühüfte” koymam da insanların taktıkları maskenin sırlarından dolayı aslında. Nühüfte, “saklı, gizli” anlamına gelir. Eksik bir şeyler vardı bu insanlarda, çözülmeyi bekleyen …
Kalbi yaralı olan insanlar, biriktirdikleri acı kadar öfke duyarlar; hayata, yaşanmışlıklara, geç kalınanlara… Benlikleri acı ile yoğrulmuş olan insanların, mutlaka kendilerini korumak için oluşturdukları bir kalkan olur etraflarında. Delinmesi zor bir gard misalidir bu kalkan. Yıkılması o kadar imkânsızdır ki, âdeta kök söktürür insana. Sırf bu yüzden ulaşılması zor bir dağ gibi görünen o insanların, …
