Zamanenin şairlerinden Zamanın şiirleri kaldı bizlere Zamanın konuları, zaman kırıntıları Şimdilerde, zamansız bizler; zahmetsiz şiirler yazıyoruz. Baksan, an’a bile zam gelmiş yersiz eleştiriler, yeni kalemlerden Tutturmuşum bir zaman, dolanmış dilime! Bırakayım diyorum şunu zamanı gelince tabi gelirse Ne önemi var artık ne de anlamı Neyse, şu zaman …
(ilk demler) Ve Tanrı adamı yarattı Kadın geldi, adamı kandırdı Adam kadın için şiirleri kullandı Şiirleri için de kadını Kadın farkında değildi ama Adam kadını edebiyat için sevdi (son demler) Kadın, Adem’e küfür etti Adem, neslini suçladı Soysuz iki “insan” sevişti (aynı demler) Soylarının tükenmesine bir harf kala İkisi de aynı …
Saat bir buçuk, gece Fark ediyor mu bilmiyorum Belirtmek istedim sadece Yine aynı düzen Aynı uğraş, aynı mal Yine aynı kelimeler Aynı eksikler, aynı yalan Öyle işte Bir farklılık yok Diğer bütün şairler gibi Diğer bütün kitapsız şairler gibi Yine aynı yeniden Kağıt kaleme yazık Gözlere lafım yok, onlar zaten …
İlk uyandığımda; Yatıya kalmış gibi hissettim “Bu saatte ne yapacağım?” dedim Kendime, kendi kendime Hava henüz karanlık Dışarıda tilki belki de çakal sesleri İkinci uyanışım; Güneş hâlâ dağın ardında, görünmüyor Bu sefer bir rüzgâr sesi Sadece bir kerelik rüzgâr sesi Dahası yok Ve üçüncü kez; Dışarıya ilk adım Bir parça bulut, bir parça …
Bir çocuk düşünün Kelebek kovalayan Kelebek onun hayali Zaten o kelebek de hayali Bir kadın düşünün Çiçek kopartan Çiçek onun hedefi O çiçek de gül demeti Bir erkek düşünün Denizden kaçan Deniz onun tanrısı Deniz aslında bir sanrı Bir insan düşünün Önce bir insan İyi bir insan Sadece iyi bir insan
