Sakınmayı öğrendim en fazla, öğrettiler. Bir elma ambarında, yığılı elmaların ortasındaydım. Gün gün çürüyordu elmalar ve kimse aldırmıyordu. İlk göz alıcılıkları kayboluyordu yavaşça. Oysa ne baş döndürücüydü ilk halleri renkleri ve kokularıyla. Topladılar bahçeden özensizce. Yerlere düşenlere bakmadılar. Onlar öyle çoktu oysa. Her gün kaçtım bu ambara. İçimdeki sesi dinledim. Daha değil çıkma ortaya, diyordu …
Nugay aklını yitirdi. Yiten akıllar nereye gider bilmiyorum. Zihnim hiç susmuyor diyordu, sonra zihnindeki sesler kavga etmeye başlamış, kafasını duvarlara vura vura susturmaya çalıştığı günden beri burada, akıl hastanesinde. Buradaki evrenin başka kuralları var. Saatler olmadık zamanda çalıyor, bir insanla bakışma süresi flörtleşmeyi kat kat aşıyor, haritadan kırmızı çizgiler siliniyor ve hep beklenen ama hiç …
Dağlar zamanı, Sular belleği aldı. Gökyüzü birliği, Ateş hayreti, Bitkiler inancı, Hayvanlar şefkati, İnsanlar bir tohum gibi; Her şeyi aldı. … Yaşıyorlardı göğün en müstesna yerinde, Ve konuşuyorlardı kendi aralarında: “Ne acayip şu insanoğlu, Akıl sır ermiyor işlerine. Bu kadar duyguyu, Nasıl barındırıyorlar içlerinde? Keşke insek de yeryüzüne, Bilebilsek zihinlerindeki ne!” … Melekler ağladı …
O gideli üç ay oldu. Giderken bir şey söylemedi. İnsan ömründe üç ay nedir değil mi, ama ben o gittiğinden beri nefes alamıyorum. Sanki içimde bir kor var sönmüyor bir türlü. Odasına uğruyorum her gün. Koltuğuna oturup etrafa bakıyorum. Duvarda bir Bacon resmi, yüzü birbirine girmiş demiştim ilk gördüğümde. Gördüğün bu mu, demişti. Yanlış bir …
