doğru ya bu işin ustası bendim taş üstüne taş koymakta iyiydim kuşattım düşümdeki şehrin her çıkışını dileme doladım tabuların şarkısını ve her günün sonunda öve öve göğe çıkardım ördüğüm duvarları dallar sallanırken ağaçlar yürüyecek sandım bu sebepten ötürü içimdeki ormanı yaktım tutukladım başkaldıran yaprakların savruluşlarını bir çuvala doldurdum örgütlenen hışırtıları ve her günün sonunda kafamdaki …
masada, karşımda oturan kişi yıllardır dinliyor gibi yaptın biliyorum ve o yüzden sana ne arkadaş ne de dost diyorum son kez söylüyorum iyi dinle kahraman olmak istemiyorum sadece çok para kazanmaya sevdalıyım ama para babalarının da üvey evladıyım değerlerimi cami avlusuna bıraktım çığlıklarımı duysam da dönüp arkama bile bakmadım sonra dönüp bir de dünyaya sövdüm …
mezarlıktaki söğüt tek olmanın yalnızlığıyla dualar okurken yapraklarını döküyordu birer birer daldan düşüyordu insan cümleleri ile başı dönen kuşlar 85 yaşında bir palavracının tabutunu gerçek elleriyle çukura koydu palavracılar bir grup rahmetlinin eski hâllerini anlatırken diğerleri gülerek tüm dikkatleri üstlerine çektiler çaçaron kadınlar çapkın ölü hakkında konuşuyorlardı kimini öpmüştü kiminin düğününde halay başıydı ak sakallı …
özlemi bana getiren usumdaki şarkılar ile dilime isyan ediyorum kafası güzel sesimin peşine düşüp sallanan sokaklara naralar ekiyorum uyuyan kaldırımlar ağlamaya başlayınca bir düşün içinde olduğumu anlıyorum derdimi hep içime attım içimi de sokağa döktüm sokağımı da rüyamda böyle gördüm tatava eden yıldız falcısı değilim sadece geceleri yıldız tarlasından düşen ışıkları gömdüm kavuşmayı bana anlatan …
1- giriş kadın, kafa kafaya vermiş adamları dinledi kadınların nasıl olması gerektiğini konuşuyorlardı laf laf hepsi de laf ebesi kadınların lafını da onlar doğurtuyordu dişil cümlelere sezaryen yasak olmalı diyorlardı ‘erkekliğe giriş’ dersinin hakkını veriyorlardı ama bir türlü mevzuya giremiyorlardı 2- gelişme kadın, mart ayında yağan kara baktı giyemediği isyan gelinliği niyetine topladı çatılardan suskun …
yakıp yıktım içimdeki tüm yılgınlığı sağır kenti dilimdeki harabe şarkılar ile aştım altını çizdiğim hisleri ne olur bir dinle canevimde uyanmakta olan bin yıllık bilge daha olgunlaşmadan topladım karanlığı güneşini kaybeden dulda satırlar ile şiiri aradım altını çizdiğim hisleri ne olur bir dinle onlarca dilde aralıksız isyan eden hergele bahar kokan bin adım attım benden …
pamuk arasında çimleniyor neşe niyetine beslediğin acıların hesap deryasında boğulmuş nemli zamanı geleceğe hazırlarken sana gelen çocuğu bıkmadan ağırla, düşlerindeki dükkânları kapatma içtenliği anlatan bir şeker ile gökkuşağına yeni renkler katılır, unutma “iyi olmana sevindim” derken; o, senin harabe dergâhında yas tuttuğunu biliyor seni bir tek güneş anlar, o da günü gömdükten sonra karaları bağlar …
şehirlerin yenilgilerinde doğdu ilk çığlığını aç olduğu için göğe fırlatıp attı çoğaldı, çoğaldı, çoğaldı sığınacak bir çatı bulamadı hiçbir çatı onun kalabalığını alamadı düzeni övenlerin diyarında tüm kurulu tezgâhları yıktı kendi adını ‘evsiz kasaba’ koydu birliğin güllesiyle yılgınlık evlerini teker teker yıktı duvarları olmayanların gülüşlerinde özgürlük kuşuydu uçtukça çocuklar için gagasıyla muştular topladı
abidik gubidik gariban cümleleri kapı önlerine bırakınca sözcükleri yurdundan koparıp alınca kim ağzını güzellikten yana açar kimin kulaklarında güller açar sohbet dediğin baştan devrik hadi tekrar yıkıp sen de konuş bu şiiri de yazmışlar böyle abidik gubidik kemanın sesine asılmış çamaşırlar gibi mahalleleri sarar neşeyi giyinmiş çocuklar ekmek parası kuş cıvıltıları ile çatılara konar insanların …
sözcükleri yan yana dizince miting yapmıyordu dizeler içgörü şehrinde ayaklanınca şiir koçbaşı ile sıradanlığın kapısı açılır imgeler gölünde taş sektiren çocuk dağın gözyaşları ile ıslanan şairdir doruğa yürüdükçe kendine yakınlaşan düşten ayak izleri ile oluşan patikadan geçer yazmak anlamı olan eylemdir her harfe tutunarak yol almak güneşin bilgeliği ile uyandırmak noktaları yıkarak, sınırları aşmak …
