Ormanda yürürken her bir adımımı ön yargı, korku, kaygı ile atan biri olmuşumdur hep. Her bir adımımı ölçerek, düşünerek hareket ederdim. Eğer böyle yapmasaydım düşerdim, ağlardım, üzülürdüm ama ormanın ortasındaki hazineyi bulmak için hep hareket ettim, uğraştım, çabaladım. Yine her zamanki gibi ön yargı ile ilerliyordum sessiz, sakin ve soğuk ormanda. Ta ki bir melodi …
Geçmişe takılı kalmak üzerine düşünüyorum çoktandır. Geçmiş, dönüp baktığında iki heceden ve altı harften oluşuyor ama neredeyse tüm yaşamını etkiliyor insanın. Geçmişin büyülü dünyasından çıkıp bugünle karşılaşınca bozguna uğradığınla kalıyorsun. Lisedeyken hep gittiğim bir kavurmacı vardı. Kavurmacı Nuri’ydi adı ama biz hep ona Nuri Dayı derdik. Seyrek dişlerinin arasında her daim sigara bulunduran ve sigarayı …
Güneşli bir sabah, biri, evinde resmi bir mektuba rastlar: mektup fincanın yanında, kahvaltı masasının üzerinde durmaktadır. Mektubun oraya nasıl geldiği bilinmez. Açılır açılmaz bir çağrıyla aniden okura saldırır: Gri, yırtık pırtık kâğıdın üzerindeki bu resmi yazı, devam eden yılın 5 Kasım sabahı, saat sekizde infazınız için merkez istasyonunun erkekler tuvaletinde olmanız gerektiğini beyan eder. 18. …
Eminim işitmişsinizdir, dedeler torunlarını evlatlarından daha çok sever. Belki bir şehir efsanesidir bu, belki de gerçeğin ta kendisi, bilemem. Lakin emin olduğum bir şey daha varsa o da ergin yetişkinlerin kucağında büyüyen çocukların ayrıcalıklı birer birey olacaklarıdır. Ebeveynleriniz size koşulsuz bir sevgiyle bağlı olsa da bazen koydukları o katı kurallar ülkesinden kaçıp her daim hoşgörüyle …
“Günaydın, bugün nasılsın?” dedi. Her sabah aynı kişiyi görmeme rağmen bir kere bile ismini sormadım, sadece “İyiyim.” demekle yetindim. – Ben çıkıyorum istediğin bir şey var mı? – Dur, şu kağıdı al öyle git. Aldı kağıdı gitti dışarı. Elinde bir sürü poşet ile geldi. Koydu masaya poşetleri: – Ne yapacağız bunları? – Yapacağız bir şeyler. …
Tozlu bir rafta duran taş plaklar, gramofonun kolunun altında ağır ağır dönerek içinde gizlediği nağmeleri odanın içinde dans ettiriyordu. Tüm anılar kol kola girmiş duvarlarda danslarını gösteriyordu. Yamalı koltuğun yanına rastgele iliştirilmiş tahta tabure ve üstünde emanet gibi duran gaz lambasının ışığı, melodinin etkisiyle sallanarak geçmişin hayaletlerini duvarlarda oynatıyordu. Bir mum yanıyordu; beceriksizce saatlerce izledim …
2199’da, gerçeklik bir ayna gibi kırılmıştı. İnsanlar, kimliklerini yalnızca birer dijital iz olarak algılar hâle gelmişti. Sokaklar, parlayan ekranlarla kaplıydı; ancak bu ekranlar, yalnızca parıltılı reklamlar değil, aynı zamanda insanların unutulmuş hayallerinin yankılarıydı. Herkesin adının bir kod olduğu, kişisel tarihlerin bir arşivde saklandığı bu dünyada, kimliklerini kaybedenler için bir çözüm vardı: Uçan poşetler. Bir zamanlar …
Aslında aklımda beyin yemek yoktu. Ama insan beyninin bir kere içine girdin mi işler düşündüğünden farklı gelişebiliyor. Mütamadiyen etrafımda olanları anlamlandırmaktan ziyade temel yaşama fonksiyonlarımı sürdürüyordum. Düşünmeden gerçekleştirdiğim bu içgüdüsel yaşama tutunuş rotası zamanla bambaşka bir yöne çevrildi: beyin yemeye, insan beynini… Bir yok edişin bir var oluşu besleyip yeni bir form yaratmasını izlemeyi …
Bugün konumuz bavul. Senin bavulunun içinde neler var? İyi de nereye gidiyorum? Neden gidiyorum? Oturmuşum sıcacık evimde, ne gerek var şimdi? Canım hiçbir yere gitmek istemiyor zaten. Velev ki gideceğim. Gün olur, alır başımı gidersem… Nereye gitmek isterim? Mutlaka deniz kıyısı olmalı. Bayılırım kokusuna, rengine, havasına. Yanıma yürüyüş ayakkabısı da almalıyım mutlaka. Bir çay bahçesi …
Geçenlerde bir gün kısa bir yolculuk yapmak için bindiğim trende bir beyefendinin yanına oturdum. (Hikâye asla o beyefendiyle ilgili değil.) Kulaklıklarım takılı vaziyette yolculuğum başlarken kendisine gözümün kenarıyla baktım. Telefonunda müzik seçimi yaptığını ve onun da kulaklıklarının takılı olduğunu fark ettim . Başımı trenin beyaz, sakız lekeleriyle dolu olan yerine çevirdim. Kendisinin yüzüne hiç bakmadım …
