Bugün mektuplarını kızıl yapraklara gömdüm. Artık onlar seni “ölü” diye tanımlar. Masmavi bir gün sensiz. Gözlerim boşluğa dalmış, hayalinle dolmadan. Bir benmişim karanlığa âşık, Aya hasret, yıldızlara mazlum. Bir başımaymışım şakayık bahçesinde. Güller, laleler terk etmiş bizi; Bihabermişiz aydınlıktan.
Bir müze var, ama bu sadece bir müze değil. Ziyaretçilerine, onlar soğuk taş duvarlar arasında yürürken yalnızca geçmişin izlerini değil, aynı zamanda insanın en derin acılarını, korkularını ve içsel çatışmalarını da yansıtan bir aynadır. Bu müze, “işkence”yi bir anlamda estetik bir deneyim hâline getiren bir yer. Burada, tarih boyunca insanın vücut ve zihin üzerindeki en
İşkence Müzesi: Modern Sanatın Değişen Çehresi ve Çığlıkların Estetiği Read More »
Kayboldu. Yürüyüşüne başlayalı çok uzun zaman olmamasına rağmen başladığı noktayı seçemediği anda kendini bıraktı. Heyecanını, tutkusunu, yolculuğuna dair tasarladığı her şeyi bir anda unutuverdi. Durdu. Gezinen 1821. Diğerlerini takip ederek geldiği noktalarda, kendi yolunu çizme fırsatı her eline geçtiği anda tekrar başka Gezinenler’i bekledi. Başlangıçta kendine sıkıca tembihlese de yürüyüşün tekil, öznel, bağımsız olması ona
Birazdan gelecek metroyu, oturduğu bankta elindeki dergiye bakarak bekliyordu. Derginin kapağında bir trenin vagonlarının, birbirlerini görebildiği bir virajı alırkenki hâlinin fotoğrafı vardı. “Onu en son böyle bir mesafeden görmüştüm.” diye geçirdi içinden. Aynılığın içinde bir virajın iki ucu, acı bir tat vermişti ağzına. Birlikte bir yolda oldukları son günün sabahına, sevişen bedenleri hiç ayrılmayacak kadar
Doğduğum, büyüdüğüm kenti terk ettim. Arkama bakmadan geride bıraktım. Oysa âşıktım İstanbul’a ve benim gibi bu kente âşık bir gence. Köşe bucak semtlerini, sokaklarını, olmadık yerde karşıma çıkan türbelerini, divan yolunda tarihin izini sürmenin heyecanını, denizini, yunusunu, vapurunu, martıları, taşını, sevmeyi onunla öğrendim. Başımı döndürüyordu o ve İstanbul, sokaklarda saatlerce dolaşıyor ve kenti birlikte
toprağın hıncı su katar bildiklerime dirliğini esmer bir hasretle nasıl alırım son bir insan bekler dilsiz belimde ip yerine zincir bağlandığım yaşam kuyusundan ben tuttukça yokluğum varla bir canıyla oynanmış adından belli yürürmüşüm yükseğe daha yükseğe çıkmak için sığdığım dünya yalanından dönemem geri şimdi ipim yolumdan uzun.
Hayat, bir çığlık gibi, her anımıza derin bir yankı bırakmadan geçiyor. Fakat bu çığlık, duyulmuyor. Belki de bu yüzden, hayatta kalmak, hayattan bir adım uzaklaşmak gibidir. Zamanla bir tür unutma hâline dönüşür. Hayat, bir düşüncenin başlangıcından çok, bitişi gibi. Ve biz, sürekli olarak bir hikâyeyi unutuyoruz. Unutulmuş bir hayatın parçalarındayız. Ama bu unutma, bir kayboluş
Hayatı Unutarak Yaşıyoruz: Unutulmuş Bir Zamanın Çığlığı Read More »
Ormanda yürürken her bir adımımı ön yargı, korku, kaygı ile atan biri olmuşumdur hep. Her bir adımımı ölçerek, düşünerek hareket ederdim. Eğer böyle yapmasaydım düşerdim, ağlardım, üzülürdüm ama ormanın ortasındaki hazineyi bulmak için hep hareket ettim, uğraştım, çabaladım. Yine her zamanki gibi ön yargı ile ilerliyordum sessiz, sakin ve soğuk ormanda. Ta ki bir melodi
“Onarılmaz bir şey yaptım, bir bağ kurdum. Bu günü birlik dünyada.” J.L. Borges Ira Sachs’ın yazıp yönettiği; Franz Rogowskı, Ben Whıshaw ve Adele Exarchopoulos’un rol aldığı Pasajlar filmi; Tomas ve Martin arasında yaşanılan romantik ilişkinin, Tomas’ın Agathe ile tutkulu bir ilişki yaşamasıyla çalkalanmasını konu edinmektedir. Fransız filmlerinin klasik aşk sarmalına değinse de Pasajlar filmi,
Pasajlar: Bir Dönüşüm Müessesesi Read More »
Bundan tam 12 yıl önce yaşanan sınır savaşları nedeniyle inşa edilen 30 yer altı sığınağından biriydi 14. sığınak. Kullanımından kısa bir süre sonra yaşanan erozyon nedeniyle sığınağın tüm girişleri kapanmıştı ve bütün bağlantı noktaları ile irtibatını yitirmişti. Ancak yıllar sonra yapılan kazılar sonucu sığınağın giriş kapısına ulaşılabilecekti. O gün, elinde fırçası ile toprakla kaplı demir
