Bugün aldığım kitapları yerleştiremedim kitaplığa. Bir aşağı bir yukarı… sığdıramadım. Zaten birbirine girmiş hepsi. Renkleri, sıraları, konuları, yazarları karışmış. Şöyle biraz göz gezdirdim. Çok uzun yıllar olmuş. Günlerce belki de haftalarca arayıp sonra yarım kalmış sayfalarla göz göze geldim. İnsan kitaptan utanır mı? Ben utandım! Yarım kalmışların yüzüne bakamadım. Bi köşede “Fasl-ı Aşk”, bi tarafta …
Yolum hep yazı sanatına gönül vermiş çağdaş insanlarla kesişiyor son yıllarda. Özge Hanım gibi sanata, musikiye, edebiyata değer kazandıran, yazarken bütün olan, bir Ankara hanımefendisi mesela, aynı zamanda benim ilham perim kendisi. Ekrem Bey gibi Çerkes sürgününe adanmış ruhlarla. Unutulan değerleri yaşatmak gibi muazzam bir öze sahip. Çerkes soylusudur kendisi. Tarık Bey gibi gazeteci araştırmacı …
Geceleri çok zor uyuyan, yatakta dönüp dururken baş dönmesi yüzünden uyuyakalan insanlar vicdanen sıkıntılı, hayatında yolunda gitmeyen birtakım şeyler olan insanlar mı, yoksa çok mu zekiler? Başını yastığa koyduğu anı bile zor hatırlayacak kadar kolay uyuyanlar kalbi temiz, alnı öpülesi melekler mi yoksa alayı düpedüz alıklar mı? Bilim dünyasının buna hâlâ çok net bir cevap …
Her gün ocağa inerken “uğurlar olsun” ocaktan çıkınca “geçmiş olsun” dediler, “Yüz karası değil, kömür karası Böyle kazanılır ekmek parası” dediler, alınları ak emekçiler. Bir kez daha yüreğimiz dağlandı… Bilim ve Teknolojide öncü olan ülkelerin entelijansıyası, bilimsel ve teknolojik ilerlemenin dayatması sonucu hayatın olağan akışında meydana gelen sosyo-ekonomik, sosyo-politik, sosyo-kültürel, psiko-sosyal yenilik ve dönüşümler üzerine …
Öyle bir şehir ki; Arnavut taş kaldırımlı sokaklarında yürürken, yere çakılmış küçük pirinç levhalarıyla başka bir zamana savurur sizi. Her bir küçük ve yüzlerce pirinç levhaya kazılmış isim, doğum ve ölüm tarihleri! Yüzlercesi önünüz ve ardınızca devam eder. Kim bu insanlar? Neden bu isimler her yerde adımlarınızı takip eder bu şehirde? Önce bir anlam veremez …
İçimde kopan bir gürültü ile uyandım bu sabah. Gecenin sesi açık kalmış. Gözlerimi fal taşı, kulaklarımı tıkalı… Kırk yıllık odam yabancı! Her şeyi sonradan anladığım gibi yine sonradan geldi aklım yanı başıma. Tamam dedim. Hepsi birer rüya. Değişen sadece takvim yaprağı. Gün, güneş, ben ve yarın hep aynı. Merhaba demek için bir sebep var mı? …
İlk sürgünü ana rahminden ayrıldığında başlar insanın ve böylece dünyaya fırlatılırız. Yerimizden, yurdumuzdan edilmek hiçbirimizin hoşuna gitmez, doğar doğmaz çığlığı basışımız da bu yüzdendir. Sonra farklı farklı sürgünler yaşarız, bunlardan biri de bir kalpten sürgün edilmektir. Bu sürgünden geriye savrulup, parçalanmış, enkaza dönmüş, dünyaya dargın bir ruh kalır. İçinden kopan çığlığa hapsolunca, çareler aramaya başlar …
Misafirim ben. Davetli bellediniz kendinizi belli ki. Değilsiniz oysa(!) Kendinizi sakınmadan vaktinizi geçirdiğiniz insanları “Dostum,” diyerek kandırmayınız efendim. Misafir ettiğimle misafirliğin tadına varıyorum, istediğim vakit hem de. Onların buyurganlığıysa bana fasarya, böyle yapmıyorsanız sorun kendinize efendim. Yürekli bir iş kendini yaşamak son tahlilde! Ne kendinizi ne de gözünün içine baka baka sevdiğinizi yalandan söylediğiniz insanlarla …
Hani daha küçücükken televizyonda çok hasta çocuklar için nasıl divaneye döndüklerini gördüğünde, “Ben de hasta olsam, böyle çok severler mi?” demiştin ya acaba o gün mü inandın, olduğun gibi sevilmeyeceğine? Hastalanırsan, düşersen, seveceklerine hiç sevmesinler diye; sana bir şey olmazmış gibi, kaya gibi sağlammış gibi, düşmezmiş düşse de kendisi kalkarmış, acımazmış gibi yaşaman gerektiğine o …
