Gece vakti düşsüz bir adamdır Hayal kuraklıklarıyla yaşayan Yaşatan, içinde ölen bir kuşun son cıvıltısıdır Sokak lambalarının mâni olduğu akşam Öğlen gölünde serin son bir çırpıntıdır Rüzgâr çıkıp süvarileri dört nala koşturduğunda Her şey deliksiz ve berraktır/ her şey: Yani bütün kurbanları Alexander’ın Süleyman’ın tüm kadınları Ve kanlı altar ve Porz Goret Her şey silme …
Bakışlar hapsolmuş gözlerinde tekir Tekerlek izlerinde nefessiz sürükleniş Sessizlikte bekleyişin susmuş sinekleri Örter üzerine saklanmış sisinde geceyi Kokmuş sabahında sıcacık kara ağustos Soğumuş gözler akını bıraktı topuna kar Kızgın çığ düşer üstünde bir çınar yaprak Baykuş nefesi sinmiş bedenine gölgesiz
İşte ezginim! Yıkılan duvarların ardından takip ediyor Gerçekliğin bıraktığı izsel yıkımı Sen! Ötekinin kayıp izdüşümünde gölgeleri takip eden Kübalı! Bir masa, bir sandalye ya da başlıca bir koltuk İçimizi sıcak tutacak bir ev içinde Taptaze olma arzusuyla Yepyeni bir gerçekliğin peşinde koşuyoruz. O izsel yıkım, Karanlığımızı parçalayan keskin kılıcıyla Yanı başımızda nöbet tutuyor, ey güzel …
içimdeki kısrağın dizgini boş ben boyumca yürüyeceğim kusurum bilmiyorum rahvanımın kudretini bittiğim yeri arıyorum birileri sonra dur diyor beni, yut diyor bana, tat diyor etimi aldanırsam fena düşeceğim durduğum kadar koşmazsam geçilecek zihnimin haramileri düşersem kırılırsam vuracaklar kusurumdan içimdeki kısrağa yetişemiyorum
Kagir binaların ortasında tozu tüten kerpiç: Penceresinde fulya gözler tomurcuklu seyreder sokağı balkonundaki sardunya kan erisi gibi durur sundurmada sıvasız, bej ve çatlak… otel avizelerinde gölgeleşen yurtsuzluk, doğru yerleştirilmiş bir sarı sözdür oysa soğuk, isli ve hiçtir, bir bütün olacak kadar hiç… tıkıyı dürten çubuğu ıslakça durur karşısında fışkırır semenber fışkırır şapta aranan simya efsunu …
Renklerim soluyor, karanlık içime çöküyor Uzak diyarlardan yazıyorum Kendimi arıyor, bulamıyorum Kafamdaki sesler bir bir susuyor Anlatılardan sıkıldım, sıfır noktasındayım Yolu ve yöntemi kaybettim Pusulam alevler içinde, etraf yangın yeri Ellerim kor alevde, kalbim derinlerde Sancılar içindeyim ve kırgın içim Düzen arayışında bir ağacın gölgesindeyim Kaygılarla savaş, rüyalarla hayal Çıkmaz sokağın ortalarında bir yerdeyim Mecburiyet …
çaydan renk alıp bayrağa verdikdi savaş çıksa su gibi akmaz mı ala boyanmadığından kanımız Kant’a düştük kötüden daha kötüye kaçtı rahatımız defne ormanında arttı felsefeye merakımız dileyen melekelerini getirsin polemiğe dördüncü arıyoruz var mısınız çırıl çıplak oynuyor bardakta dansöz boş mu duruyor şeytan aklımıza kapıda ödemeli kötü kötü şeyler zincirleri eritip toplu iğne dökmeler uyuyanlara …
Bi bıçak sesinde kaldı. Düşüm bu ağaçlar arasında şimdi, güneşi bile dağıtan sayfalarda sayfalara güneşler çizdim, bi bıçak sesinde bıraktım. Bi bıçak sesinde kaldı sen, herhangi bir bilet almıştın ve’ ve’den sonrası yoktu bütün gerçekleri doğruları -babam, benden ümidini kesti, şiir yazdığım için bütün kötülüklerin sonundakini hatta bütün kötüyü de bütün var olma/ma çığlığını! “bekleyen …
İçine damla damla düştüğümüz şu deniz durgunu Günleri biraz geri al Tantana iz bırakmış dudağında. Biz gelemeyiz göze, Söze anlam giydirme. Çünkü biz tatsız tuzsuz başlıkların altına İmzamızı atmayız, Acelesi olan Bir salon kapasitesi kadar Dolarız dışarıya, Azalan makilerin rengi Akdeniz olur yine, Sesine ilmek ilmek bir içtenlik atılır. Eski torun ve yeni evlat sarmalı …
Şair, düşünce ütopyasında beni mi yazmalı, bilince dönüşmüş duyarlılığı mı? Dizeler var, anlak ile his arasında çözülen hakikati yansıtır. Dizeler var, karanlığın distopyasında humma nöbetindedir. İnşa etmek için ille de yıkmak mı gerekir? Şiir, sadece ahenkli imgelerle kotarılmış metinden mi ibarettir? Şair öyle betimler ki halden hale dönüşen yaralı zamanı, anlar kelimelerin vicdanıyla törpülenir. Kimi …
