İnşat et Epidius! Kopsun dilden yaralanmış balad Yağ çıvgın kalabalığın üzerine Bu eski bir söylencedir Diyorlar ki O’na hayat O mudur efkârlı gökten fışkıran O mu ebede ermiş Orpheus? Ne yana dönsem çağıl çağıl Akıyor ruha gayb Küçülüp ufalanıyor söz Gittikçe daralıyor yağmalanmış an Yaşamak, vahada mügeylan Öldür Ben’i, dirilt merkezinde!
Ağır ağır çıkıyordu dik merdivenlerden. Duraksayarak, tıkanan nefesinin normale dönmesini bekleyerek. Önünde bir sürü basamak vardı. Bir eliyle sol diz kapağını tutup, diğer eliyle yan duvardan destek alıyordu. Göğüs kafesinin solunda iğne batıyormuşçasına bir ağrı hissetti. Biraz soluklandı. Derin bir nefes alıp verdi. Gücünü topladığını hissettiğinde tekrar başladı basamakları tırmanmaya. Düşündüğünden uzun oldu basamakları çıkışı. …
Hepimizde kendini kötü hissetme ve suçluluk hissi var ya hani; bu kötü hisler, kötü değil. Herkes sorumluluk hissetmeli ki her başımıza gelen musibette kendimize bir kum torbası bulup, ona abanarak oyalanmaktan vazgeçelim. Kısaca bilgilenelim: Bir binanın zemininin özelliklerini jeoloji/inşaat/jeofizik mühendisi belirleyerek raporlar. Binayı ayakta tutan iskeletin hesabını inşaat mühendisi yapıp projelendirir. Zemin ve diğer şartlara …
Ey! Ademoğlu. döllediğiniz aciz acılar sizden kaçarlar Duman altı olur her yer bir rüzgâr eser dağılır birer birer Ey! Ademoğlu. yıkılır başına o ördüğün duvarlar çıktığın dam, yıkılır başına Artık okunmuyor yüzleriniz Sarraflığım avunmaymış Bu gördüğün son güzellik düşü, iyi bak! Artık düşler yağmursuz, yapraksız ve tensiz. …
şehirlerin yenilgilerinde doğdu ilk çığlığını aç olduğu için göğe fırlatıp attı çoğaldı, çoğaldı, çoğaldı sığınacak bir çatı bulamadı hiçbir çatı onun kalabalığını alamadı düzeni övenlerin diyarında tüm kurulu tezgâhları yıktı kendi adını ‘evsiz kasaba’ koydu birliğin güllesiyle yılgınlık evlerini teker teker yıktı duvarları olmayanların gülüşlerinde özgürlük kuşuydu uçtukça çocuklar için gagasıyla muştular topladı
I. Geveze bir kuşun, sabahı yırtan yeknesak çığlığına uyandı. Gözkapakları hafifçe aralandı. Yatağında kımıldadı. Gelincik tarlasında kırmızıya kesmiş rüyası yarım kaldı. Bir sürü hatıra tarafından işgal edilmiş zihnini toparlamaya çabaladı. Güneşin parlak ve huysuz ışınları tozlu tül perdenin delikleri arasından içeri girmeye çalışıyordu. Görülmemiş bir sıcaklık… Ter içerisindeydi, havada ekşimsi bir koku. Susadığını hissetti. Dışarıda …
Benim annem bir balıktı. Sonsuz mavilikler içindeki küçük bir balık. Ne zaman acı çeksem ya da çok mutlu hissetsem sonsuzluğa koşardım bir avare gibi bu yüzden. Her bir dalga benim bu acı bazen de umutlarla dolu yazgımı uzaklara taşırdı sanki. Ne gülünç! İnsan yazgısından kaçamaz ki! Ben kaçabilir sanmıştım, çok ama çok sonra anladım. Ağlarken …
Kalbi yaralı olan insanlar, biriktirdikleri acı kadar öfke duyarlar; hayata, yaşanmışlıklara, geç kalınanlara… Benlikleri acı ile yoğrulmuş olan insanların, mutlaka kendilerini korumak için oluşturdukları bir kalkan olur etraflarında. Delinmesi zor bir gard misalidir bu kalkan. Yıkılması o kadar imkânsızdır ki, âdeta kök söktürür insana. Sırf bu yüzden ulaşılması zor bir dağ gibi görünen o insanların, …
Neden kesildi sesler? Duyulmuyor! Kaskatı kesilmiş bedenler çıkıyor öteden! Karakış mıdır, yoksa taş duvarlar mıdır sizi solduran? Tevekkeli ulumuyordu köpekler geceden… Niye duyulmuyor sesler? Ve yok mu sizi gözetip, size bir el veren? Öyle bir dert çökmüş ki üstümüze, uzayan karanlık bir geceden… Bu ne uzun bir uykudur ya rabbi? Bu nasıl bitmez ve çaresiz …
Yaz, terk edeceği sevgilinin gönlünü almak istercesine güneşin şefkatli ılık elleriyle dolanıyor henüz dalından düşmemiş yaprakların üzerinde. “Üzülme, bütün evi temizledim, dolabı yemekle doldurdum. Yokluğumu fark etmeyeceksin,” diyerek, terk edilmenin acısını hafifletecek sanki ya da terk edenin vicdanını rahatlatacak bir parça. Cadılar bayramı renkli görüntülere sahne oldu, derken haber kanalındaki sunucu, temalı kıyafetler giymiş çocuklar …
