Sustalı bir sessizlik açıp koz dövüştürüyoruz Koynumuzu kemiren bir tabur gerillayla Esen güneş yara almadık yer bırakmıyor tenimizde Bir hülyaya haddinden fazla uy(u)muşuz belli ki/diyorum (ve artırıyorum)y Herkes tatlım münasip bir zamanda Çıldırsın diyorum herkes münasip bir zamanda Yoksa ne mi olur gün ölür güzelim gecenin çatlar hıncı Ve bu sancı/yani bizi haberlere hapseden ve …
Ben Tahir, namı değer çopur Tahir. Babama sorarsanız, olmaz olasıca Tahir. İplik fabrikasında işçiyim, burada kimse sevmez beni. Hoş, ben de onları sevemedim ya! Bu insanlar arkamdan ne lakaplar taktılar da gıkım çıkmadı, çopur Tahir’den tutun da pörtlek Tahir’e kadar, daha neler neler… Ne istiyorlar benden anlamış değilim. Tamam, fizikçe çirkin sayılırım çirkin olmak eşittir …
“Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim? Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim. Nazım Hikmet Ran” Anlamsız terk edilişlerimle dilime dolanıyordu şairin mısraları. Yarım kalmış dizeleri tamamlamakla meşguldüm. Neden bizim aşkımız hep yarım kalıyordu, Bayım? Aşklar neden bu kadar ucuzdu? Neden beni bir böcek gibi görüyordunuz? Bu yarımlık beni yüzeye çekiyordu, Bayım. Günlerim …
Anahtarı çevirirken apartman boşluğundaki ışık kapanıvermişti. Başını çevirip elini salladı. Allah’ın cezası ışık yanmamak için direniyordu. Birkaç hızlı el savruluşu sonucu açılan ışığın dalgalarıyla gözlerini kısıp kapıyı açtı. İçeri girer girmez kolunda koparcasına ağırlık bırakan çantasını girişe atıverdi. Paltosu kendini soğuktan koruyan bir araçtan çok, bir beton parçası gibi yapışmıştı dünya yükünden yılmış yorgun omuzlarına. …
Bir Tinder avcısının beni bulma olasılığı aklımdan bile geçmezdi. Ne arkadaşlık sitelerine ne de evlilik sitelerine hayatımda ne baktım ne de üye oldum. Zaten evli bir kişi olarak neden bakayım ki? Ne avlamak ne de avlanmak isterim. 50 yıl önce avlanmışım yeter. Nedense son zamanlarda Tinder avcıları gibi internet avcıları da çoğaldı. Beni bile aradıklarına …
“O bilinmez ve tanımlanamaz gerçeklik meydana geldiğinde” Ey Beckett’ın beyaz balinaya güttüğü kan kurutulmuş bilinç gibi dökül yeryüzüne A som ışık altında eriyen zaman kucakla saf akıldan bulutları bir imge yazgısı tülden kanatlanmış salt düşünceyle beyaz duvarı zıpkın gibi deliyor bir başka imge, rıza içinde bir başkası, aslında, kanıyor…
yakıp yıktım içimdeki tüm yılgınlığı sağır kenti dilimdeki harabe şarkılar ile aştım altını çizdiğim hisleri ne olur bir dinle canevimde uyanmakta olan bin yıllık bilge daha olgunlaşmadan topladım karanlığı güneşini kaybeden dulda satırlar ile şiiri aradım altını çizdiğim hisleri ne olur bir dinle onlarca dilde aralıksız isyan eden hergele bahar kokan bin adım attım benden …
Sesimin yankısı duvarları aşmış duymuşsun Uzaklardan koşar adım geldi beyaz atın Hislerini nakşetti yüreğime Anlattı gözlerinin kimi bulmaya çalıştığını Küçük vaveylanı arıyormuşsun bak buradayım Şimdi saçlarımdaki papatyalardan topladım Ceketinin cebinde yer edinmesi için Nazırım bekliyorum iskambil falında Kupa kızının sinek valesine çıkması için Eski dönem filmlerinden çıkıp Süregelmiş asırlarca aşkımız Buluştuğunda gözlerim kendine biçilmiş gözlerinle …
yara yara değil, kafka’s çıbanı Elimi dostça koydum omzuna, meğer yarası tam oradaymış, der Valery, başka bir şey demez. Valery’nin yerine yarası olan adam konuşur: Sarılmamış her yara işler. Neşter yarası kapanır ama sözün açtığı yara kapanmaz. Yaralıyım, beni vur. Penceresinden bir gül at, gönlünden yaralansın kâfirin kızı. Ölmezse zencefil niyetine arsenik içsin. Hançer taşısın …
