Şöyle bir dönüp baktım da Ne kadar çabuk geçmiş zaman Geçerken bıraktığı hatıralara Daldım gittim birden Ne kalacak elimizde bilmeden yaşıyoruz Ama bir amacımız olmalı değil mi? Gelişimiz bile nedensiz değil ki Bu hayat kavgasında Bir dakikacık bile olsa Durup düşününce anlıyor insan Varıyor er geç farkına olanların Kalkıyor tül perde gözünün önünden Bir yağmur …
-Lütfen bu yazıyı aç karnına okumayınız, yemeklerden sonra bünyenize alınız- Çocukluk anıları sandığını şimdilik usulca kapatıp konumuza kaldığımız yerden devam edelim mi? Hani “bundan bin yıllar önce insanlar yiyeceğe ulaşırken ne zorluklar çekmişlerdir acaba hiç merak ettiniz mi?” diye sormuştum ya, o konu. Hoca Nasreddin’in “Bir dirhem bal için bir çeki odun yiyemem.” diye tabir …
“Vatkalı ceket, bir sosyal intihardır.” Şey. Eşyanın tekili. Nesneyi tümüyle kuşatmayan, kenarında, hududunda dolaşan sıkılgan kelime. Öte yandan, tamı tamına söylenemeyen bir şeyin -burada da öyle- dinleyici algısında benzer bir etki yaratmasını sağlayan, dilin küçük sihri. Edatlar gibi. Edatların da kendi başlarına anlamı yok zira. Diğerleriyle bir araya geldiğinde, başka deyişle cümle içinde anlam …
“Sonuçta her şeyi görmediğimiz için bir şeyler duyarız.” Slavoj Žižek Roy Arne Lennart Andersson filmleri, özellikle ilk kez izleyen seyirci için, afallatıcı. Filmler, öyle sinemaya gidip koltuklarımıza kurulup patlamış mısırlarımızı yerken hoş vakit geçirelim diye izlediklerimizden değil. Roy Andersson, sinema tarihinin gelmiş geçmiş en özgün dilini yaratan yönetmen olarak anılıyor. Bence haksız da değiller. Üstelik …
Nugay aklını yitirdi. Yiten akıllar nereye gider bilmiyorum. Zihnim hiç susmuyor diyordu, sonra zihnindeki sesler kavga etmeye başlamış, kafasını duvarlara vura vura susturmaya çalıştığı günden beri burada, akıl hastanesinde. Buradaki evrenin başka kuralları var. Saatler olmadık zamanda çalıyor, bir insanla bakışma süresi flörtleşmeyi kat kat aşıyor, haritadan kırmızı çizgiler siliniyor ve hep beklenen ama hiç …
“Hayatta öyle seçimler yap ki; kazandığın şeyler, kaybettiklerine değsin.” demişsin büyük komutan; o zamanlar hayat böyle seçimler yapmaya gerçekten değer bir yer miydi? Kazanılanlar-kaybedilenler dengesinde seçimlerin ne anlamı olduğunu sorgulamaya bile tenezzül etmediğimiz bomboş hayatlar sürüyoruz şimdilerde. Anlayacağın o ki vaziyet hiç de öyle iç açıcı değil… İnsancık sürüleri halinde, seçme şansımızın olmadığı bir hayatın …
