Hayat inişler ve çıkışlarla doludur. Ben hayatımda hatırladığım kesitlerde hep dik yokuşlar çıktım. Biraz nefes alıp sonra devam ettim tırmanmaya. Aşkı hatırlarken de… Haftanın altı günü, aynı güzergahı kullanmak zorunda olduğum altı günlük rutinimdi. Evden çıkar bisikletime binerdim. Kulaklığımı takar güzel bir “playlist”le başlardım yola koyulmaya. Yolda beni her sabah, okula gitmek için hızla yürüyen …
“Kadın yazar var mıdır?” sorusuna bir programda denk gelmiştim. Bana çok gereksiz göründü. Zira kişiyi var eden onca kimlik (memleketi, dini, ekonomik sınfı, meseleği vb) varken toplumun hepimize biçtiği cinsiyet rolleri nasıl göz ardı edebilirdi ki? Konuşmayı dinledikçe tartışmanın ekseni kendini belli etti. Kalemi güçlü olan kadın yazar, “kadın” yazar olmadığını, sadece iyi yada kötü …
Yüksek sanatta “dolayım’” belki de en çok kötü niyetli muhatapları tarafından hep bir kibir tortusu olarak algılanır. Saklanan ne varsa nefret edilir iyi bir eserde. Oysa sanatçı yaptığından başkaca imgeleyemez, bu elinde olan bir şey sanılır. Seçenekler üzerinde durma düşünmenin payıdır; imgelemin değil. Dolayısıyla sanat eseri doğrudan bir ussal sürece dahil değildir. Ve yüksek sanata …
Yaralanarak başlıyoruz hayata! Nereden, nasıl, kimden geldiğini zamanla bizim bile unuttuğumuz yaralarla. Küçücük bir bakışın oluşturduğu bir yara, bazen derin bir sukutun oluşturduğu bir yara… Böyle böyle içimizde küçüklü büyüklü kesikler oluşmaya başlıyor. Bazısı zamanla kapanıveriyor hiç olmamışcasına… Bazıları derin bir kesikten akan kan gibi çağıldayıp duruyor içimizde. Ne pansuman ne de bir sargı bezi …
Yaralanarak başlıyoruz hayata! Nereden, nasıl, kimden geldiğini zamanla bizim bile unuttuğumuz yaralarla. Küçücük bir bakışın oluşturduğu bir yara, bazen derin bir sukutun oluşturduğu bir yara… Böyle böyle içimizde küçüklü büyüklü kesikler oluşmaya başlıyor. Bazısı zamanla kapanıveriyor hiç olmamışcasına… Bazıları derin bir kesikten akan kan gibi çağıldayıp duruyor içimizde. Ne pansuman ne de bir sargı bezi …
Ne zamandır üzerimde kalın bir kabuk var gibi hissediyorum. Yazdıklarıma bakıyorum; Ağır ve hantal geliyor. Kalın kabukların altındaki sessiz sözcükler. Tıpkı oturduğum mahallenin çarşısında gördüğüm o sert kabuklu sığla ağacı gibiyim. Yanından geçerken genzimi yakan, ağır bir reçine kokusu geliyor… Her seferinde beni durduruyor, şaşırıyorum ve hatırını soruyorum, iyice yaşını almış ağacın. Onun gibiyim …
Baharı bekliyorum. Dalların tomurcuklanmasını, çiçeklerin azat edilmesini, dileklerin yeniden asılmasını, tek tek bütün papatyaları koklamayı, gökyüzünü seyredip umutlanmayı bekliyorum. Baharı bekliyorum. Kışları naftalinlemeyi, ayazlara çakmak çakmayı, buzları tuzlamayı istiyorum. Bir gün dilinizden dökülenlerin yüreğinizi yakmasını umut ediyorum. Gözlerime inanamamak, duyduklarıma çok şaşırmak ve sevinçten parmaklarım titresin istiyorum. Bir gün döndüğünüzde ilk önce kendimi sonra … …
Çocukken en sevdiğiniz oyuncağınız hangisiydi? Uzaktan kumandalı araba, tahta atlar, askerler, oyun konsolu , pilli bebekler ya da ışıklı, sesli robot oyuncaklarınız? Hepimizin zihninde yer etmiş bir-iki özel oyuncağımız olmuştur mutlaka. Büyükler de çocuklara özenmiş olacaklar ki bu oyuncaklanma yarışında geri kalmak istemediler ve bakın yakın zamanda neler yaptılar… Sadece bir asır içinde temel bilgileri …
Rakamların yerlerini istediğin kadar değiştir, ne yaparsan yap, neresinden bakarsan bak, her halükarda, artık 33’sündür. Yetmiş yaşındaki birinin gözünde alt tarafı 33’sündür, yirmi yaşındaki birinin gözünde, çok büyük 33’sündür. Ama senin gözünde otuzlar, kırklar, elliler artık aynı yaş demek ise çünkü hiçbir zaman tam olarak büyümüş hissetmeyeceğini anlamışsan, kesinkes 33’sündür. “Bizim zamanımızda böyle değildi…” gibi …
